Ik zwoer nooit meer mijn familie de rug toe te keren, ongeacht welke meningsverschillen we misschien hebben en heb mezelf ingesteld om de verloren tijd in te halen. Ik zorgde er koste wat kost voor dat ik mijn vader vaker zou bezoeken.
Hoewel ik erop stond om de beste medische hulp voor hem te zoeken en hem naar een paar verschillende artsen sleepte, werd al snel duidelijk dat we niet veel konden doen, behalve het zo comfortabel mogelijk maken van de tijd die hij nog met ons had.
Tussen de hulpeloosheid van het niet in staat zijn om hem in zijn vroegere gezonde glorie te herstellen en de schuld van misschien een rol te hebben gespeeld in zijn snelle veroudering, was ik uitgeput. Mentaal en fysiek. Ik kon me niet langer concentreren op mijn werk, want ik werd achtervolgd door een verlammende angst dat de telefoon elk moment zou kunnen rinkelen met nieuws over zijn overlijden.
Hoewel ik de gedachte zoveel mogelijk wegduwde, zweefde hij dag en nacht over me heen als een dreigende schaduw. Ik kon het niet langer aan en wilde in zijn laatste dagen niet bij hem weg zijn. Ik nam ontslag en ging terug naar huis.
Natuurlijk, zelfs in zijn verzwakte toestand, was hij niet blij dat ik mijn leven in de wacht had gezet. Hij was altijd een trotse man geweest en de gedachte dat zijn dochter hem als zwak beschouwde, was misschien ondraaglijk.
Na jaren vochten we opnieuw om mijn werk en wat ik in mijn hart had gebouwd om mijn emoties tegen te houden, brak af. Ik huilde als een klein kind en smeekte hem om vergiffenis, omdat ik de rug had toegekeerd aan de man die een cruciale rol had gespeeld om mij de vrouw te maken die ik vandaag de dag ben. Verbijsterend bij het zien van zijn heethoofdige dochter die in tranen was, verzamelde hij genoeg kracht om me een omhelzing te geven.
Bij het zien van hoe mijn vader dichter bij de dood kwam, heeft me veel dingen geleerd die ik nooit had gedacht. Het heeft me geleerd de dingen die er echt toe doen, dichtbij me te houden. Het herinnerde me eraan dat ik dankbaar moest zijn voor de kleine dingen in het leven.
We hebben maar een korte tijd op deze wereld, en zonder pardon stukjes weggooien voor onbelangrijke dingen is het stomste wat we onszelf aan kunnen doen. Uiteindelijk, toen ik mijn vader zag sterven en nu in een wereld zonder hem leef, heb ik me gerealiseerd dat ik nog veel te leren heb van de man die me heeft opgevoed.
Disclaimer: de standpunten in dit artikel zijn het resultaat van meerdere ervaringen die met de auteur zijn gedeeld
