Als je ooit een kind hebt opgevoed, zul je waarschijnlijk weten hoe vaak ooginfecties optreden. Ik kan je niet vertellen hoe vaak, maar ik heb meer oogdruppels toegediend aan mijn eigen kinderen dan dat ik warme maaltijden heb gekookt.
Dus ik begrijp waarom Paul en Gaylene Robson niet overdreven bezorgd waren toen ze dachten dat hun dochter, Stella, een soort van infectie in haar oog had. Hun arts stelde hen ook gerust; hij dacht hetzelfde.
De arts voorschreef antibiotica en crèmes aan Paul en Gaylene voor op Stella’s gezicht. Over een paar dagen, zei hij, zou het probleem verdwenen zijn.
Alleen was het niet verdwenen. Bovendien werd het slechter naarmate de dagen verstreken. Al snel veranderde haar linker ooglid fel rood en werd opgezwollen.
Gaylene besloot dat het het beste was om een second opinion te krijgen en bracht haar dochter naar een oogarts. Na een onderzoek stuurden ze haar naar een nood-CT-scan in het Royal Children’s Hospital in Melbourne …
De daaropvolgende scan die ze in het ziekenhuis had gemaakt, onthulde dat de waarheid veel erger was dan iemand zich ooit had kunnen voorstellen. Stella had een tumor groeien tussen haar oog en haar hersenen en werd gediagnosticeerd met Langerhans celhistiocytose, een zeldzame vorm van botkanker.
“De tumor groeide in het orbitale bot, het bot dat het oog omringt … het was ongeveer 1,5 cm en had de vorm van een luchtbel,” legde Gaylene uit.
Stella onderging onmiddellijk een operatie om de tumor te verwijderen, waarbij chirurgen de groei met succes konden verwijderen zonder schade aan haar weefsel of hersenen.
Het was op kerstavond dat Stella en haar familie naar de afdeling oncologie werden verwezen. Ze onderging 12 weken chemotherapie om ervoor te zorgen dat elk spoor van de kanker verdwenen was. Gelukkig was dat ook het geval.
“Het was de meest zenuwslopende tijd van mijn leven”, zei haar vader.
Na het voltooien van haar chemotherapie van 12 weken, bleef Stella nog een jaar “onderhoud chemo” -behandelingen ondergaan voordat ze volledig werd vrijgemaakt.
Gelukkig is ze nu van de antibiotica af en heeft de familie hun knappe jonge meid terug. Daarnaast is er helemaal geen niks meer zichtbaar in haar oog!
“We zijn heel blij,” voegde Paul eraan toe, “en hopelijk blijft dit zo.”
We zijn zo blij dat dit verhaal een goed einde had en we dringen er bij alle ouders op aan om medische hulp te zoeken als hun kinderen ziek of gewond zijn.
