De Amsterdamse Isa Taverne had een leven in weelde. Ze woonde in een schitterende villa in Naarden en alles was mogelijk. Totdat haar man van haar wilde scheiden. Sindsdien zoekt Isa naar een woning die in haar ogen geschikt is. Ze smeekt om hulp.
Chronisch ziek
Nadat Isa de ziekte van Pfeiffer kreeg, raakt ze op haar 19e voortdurend ernstig vermoeid. Uiteindelijk wordt de diagnose ME (chronisch vermoeidheidssyndroom) vastgesteld. Inmiddels is daar ook nog reuma en ernstige diabetes bijgekomen.
Rond haar 19e ontmoet ze ook haar ex-man. Het stelt krijgt twee kinderen maar de zorg voor hen valt Isa zwaar. “Dat kon ik eigenlijk niet goed doen. Mijn moeder kwam elke dag helpen.”
Dubbele urgentie
Als zieke vrouw en alleenstaande moeder heeft Isa dubbele urgentie. Desondanks kan ze geen woning vinden. “De ellende was dat ik niet meer stond ingeschreven bij Woningnet en ik had niet genoeg inkomen om te kopen.”
Ze vraagt woon woonurgentie aan in Almere, maar die krijgt ze niet, omdat ze op dat moment op papier nog eigenaar is van ‘de villa.’ “Maar ik had geen huis om te wonen. Ik woonde in bij mijn zieke moeder en kwam later met mijn kinderen onder meer in een tuinhuisje terecht. We sliepen daar terwijl het binnen vroor. Het gas was niet goed aangesloten. Levensgevaarlijk.”
Woning niet goed
Isa wordt inmiddels steeds zieker. Haar lichaam werkt niet mee en ze krijgt het advies om te rusten in een geluidsarme kamer. Ze krijgt hulp van het Leger des Heils met betrekking tot onderdak en krijgt uiteindelijk een huis in een buitenwijk van Almere.
De woning bevalt Isa niet. “De buurman draait continu keiharde housemuziek. De woning is te klein voor drie personen. En over drie maanden begint een lawaaiige renovatie van de flats die lang gaat duren. “Dat is een schrikbeeld. Ik moet hier weg.”
Indicatie kwijt
Dankzij een organisatie die het WMO-team heet, wordt de gemeente onder druk gezet een oplossing helpen te vinden. Isa krijgt een medische indicatie. Nu heeft Isa een woning toegewezen gekregen, maar die is om meerdere redenen niet geschikt.
Ze krijgt ook geen geld voor aanpassingen en de verhuizing dreigt ze zelf te moeten betalen. Dat geld heeft Isa niet. “Maar als ik deze woning weiger, ben ik die indicatie weer kwijt. Dan moet ik één of twee jaar wachten.”
Kinderen kwijt
Over twee jaar komen er flexwoningen vrij en dat lijkt haar schitterend. “Zolang het maar niet in Amsterdam is. Ik word benauwd van Amsterdam. En ik wil ook niet naast drukke mensen wonen. Een rustig dorpje zou prima uitkomen.”
“Ik zie mijn dochters wegens omstandigheden als mijn ziekte nu heel weinig. En als ik te ver weg ga wonen, raak ik mijn kinderen kwijt vanwege de bepalingen van het co-ouderschapsplan. Hier blijven is ook geen optie. Ik zit gewoon klemvast. Wat moet ik doen? Wie kan me helpen?”
