Tamara Hardenbol verloor tien jaar geleden onverwacht haar oudste zoon. Ze dacht te kunnen rouwen, met ontving enkele maanden later een brief van de belastingdienst. Die sommeerde haar 18.000 euro te betalen, anders zou haar huis in beslag genomen worden.
Tamara had voorheen een perfect leven met haar man en drie jonge zoons. Ze hadden een mooi huis in Pernis, Rotterdam, en ze genoten van hun werk en het leven. Echter, aan het einde van 2012 veranderde alles toen haar oudste zoon, Quentin, op 13-jarige leeftijd uit het leven stapte.
Tamara beschrijft hem als iemand die altijd met zichzelf in de knoop zat, die de wereld als te groot zag en die het moeilijk had. Hij was anders dan zijn broers, die nog onbezorgd waren.
Belastingdienst
Nog maar een paar maanden in de rouw ontving Tamara een brief van de Belastingdienst waarin gevraagd werd om enkele financiële documenten van 2009 te verstrekken voor de kinderopvang. Die zouden nooit ontvangen zijn, hoewel Tamara ze VIER keer opgestuurd had. Dit stond ook in het dossier.
Tijdens het uitzoeken van de documenten, moesten Tamara en haar man ook steeds door papieren van hun zoon, die hen net ontvallen was, opzoeken. ”Ik was daar nog niet aan toe”, vertelt ze terugblikkend. En ondanks het aanleveren van alle gewenste documenten, volgde er toch een aanslag van 18.000 euro. Afbetalen in twee jaar tijd.
900 euro per maand
Ze begonnen niet meteen met aflossen, want er werd bezwaar ingediend. Dat kostte tijd, maar leverde niets op. Daardoor liep het maandbedrag op en moest er uiteindelijk maandelijks 900 euro worden afgetikt. Een enorm bedrag, legt Tamara uit.
Bovendien was het spaargeld er wel doorheen. ”Die begrafenis, het geld stroomt eruit. Je wil dat het een waardig afscheid is. Maar onze situatie uitleggen aan de Belastingdienst, dat lukte niet. Je kon geen afspraak maken en het uitleggen. Het interesseerde ze niet. Er werd niet gekeken naar het besteedbare inkomen. Maar ik móest die 900 euro per maand wel betalen, anders zou er misschien beslag gelegd worden op het huis.”
Geen optie voor Tamara en het gezin. Want de kamer van Quentin, de plek waar ze hun jongen aantroffen, bleef verder onaangetast. Als ze het huis zouden verliezen, dan waren die tastbare herinneringen aan hem óók kwijt.
Dieper in de put
Na enkele jaren van angst en onzekerheid raakten ze verstrikt in een situatie waarbij ze wel geld overmaakten naar de Belastingdienst, maar Tamara moest “creatief boekhouden”, zoals ze het zelf noemde. “De ene maand betaalde je Eneco, de andere maand de zorgverzekering. Dan krijg je nog meer kosten bovenop, zoals deurwaarderskosten. Je raakt steeds dieper in de put”, aldus Tamara.
Tamara sprak er niet meteen openlijk over, omdat ze het gevoel had dat ze tegen Goliath vocht. Ze dacht dat ze de enige was en praatte er niet over. Ze dacht dat ze iets verkeerd had gedaan omdat ze zo vastberaden waren.
Het immense verdriet en de grote zorgen beïnvloedden ook het huwelijk. “Je gaat allebei je eigen ding doen om te overleven”, legt Hardenbol uit. “Je kan er van alles van vinden, maar het is jouw manier. Ik ben nog harder gaan werken, omdat je geld binnen moet brengen, maar eigenlijk wil je tijd besteden aan het gezin. De druk was te groot en je verliest de verbinding met elkaar.” Het stel ging in 2019 uit elkaar.
Vordering onterecht
Het terugvorderen van die toeslag bleek trouwens onterecht, dus Tamara en haar gezin hebben voor niks afgezien op dat vlak. Ze is inmiddels gecompenseerd maar blijft strijden, ook voor andere families.
”Ik zit altijd te ‘wachten’ op het volgende. Nu gaat het goed, maar wat staat er morgen voor de deur? Ik heb zó weinig vertrouwen door wat er is gebeurd.”Zonde, noemt ze dat zelf. ”Dan haal je niet uit het leven wat je eruit zou kunnen halen. Dat is een goede les, het leren loslaten. Daar werk ik aan.”
