De 37-jarige Saskia van Toorenburg heeft twee kinderen van 11 en 7 jaar oud. Ze kunnen geen vriendjes mee naar huis nemen, want Saskia heeft ADHD en autisme. “Dat er kinderen een opgeruimde kamer binnenkomen en gesorteerde Lego en Playmobil door elkaar gooien trek ik niet.”
Tegenover het Algemeen Dagblad doet de alleenstaande moeder uit Rotterdam haar verhaal. Ze vertelt dat ze als klein meisje al “anders was dan anderen.” Tijdens het aankleden moet er bijvoorbeeld een vaste volgorde worden aangehouden. Eerst sokken, daarna haar broek, vervolgens het hemd in de broek en dan mag de broek pas dicht.
Op school gaat het niet goed. Saskia zit op verschillende scholen en eindigt op een ZMOK-school met een intensieve dagbehandeling. Op haar veertiende krijgt ze de diagnoses ADHD en Autisme Spectrum Stoornis.
Kinderen
Ook heeft de Rotterdamse twee zoons van respectievelijk elf en zeven jaar oud. De onvoorspelbaarheid en veranderingen die gepaard gaan met kinderen zijn lastig voor Saskia. ‘’Als de kinderen onverwacht vrij zijn op de dag waarop ik normaal gesproken vier wassen draai, moet ik mijn planning omgooien en dat vind ik moeilijk.”
Haar kinderen mogen nooit vriendjes mee naar huis nemen, want dat trekt Saskia niet. Ook komt er nooit iemand op visite, want onaangekondigd voor haar deur staan is niet te verteren.
Grenzen aangeven
Als haar kinderen achter de spelcomputer zitten, kan dat alleen met een koptelefoon op. Het geluid trekt Saskia niet. Alles verloopt volgens een vast schema, waar nooit vanaf wordt geweken.
Als haar kinderen tijdens het eten niet precies doen wat Saskia zegt, pakt ze haar bord en vertrekt naar boven. ”Of ik ontplof, of ik eet boven rustig verder. Ik kies dan liever voor het laatste, dan blijft het tenminste gezellig.”
Te druk buiten? Rechtsomkeerts
”Ik vraag me bij alles af: wil ik dit? Vind ik het fijn? Geeft het me energie? Als het antwoord ‘nee’ is, dan gebeurt het niet. Verjaardagen vind ik lastig, dus die vermijd ik. Als we gaan wandelen met de hond en het blijkt buiten druk te zijn, dan laad ik zo iedereen weer in de auto en rijd ik terug naar huis. Ik compenseer mijn kinderen dan thuis met een ijsje of een film, maar een bos in met honderden wandelaars, dat wordt hem niet voor mij.”
