De 21-jarige Romy kampt al jarenlang met psychisch lijden. Ze heeft ervoor gekozen om op 15 december om 15.00 uur uit te leven te stappen. Dat doet ze in het bijzijn van haar familie.
Dit artikel komt oorspronkelijk van Linda meiden.
Leven
Romy was ooit een blij en vrolijk meisje. Maar na een traumatische ervaring, waarover ze liever niet vertelt, veranderde ze in een meisje met woedeaanvallen.
Toen er daarna ook nog ADHD werd geconstateerd, werd het niet bepaald makkelijker. Romy slikt medicatie, maar het is er niet makkelijker op geworden.
Het doet haar mentaal veel zeer en daarom begint ze zichzelf te verw0nden. Haar vriendinnen merken littekens op haar armen. Thuis wordt Romy onhandelbaar, waardoor haar moeder passende hulp voor haar dochter zoekt.
Romy komt daarna in verschillende behandelprogramma’s terecht. Ze blijkt echter ’te complex’ om geholpen te kunnen worden.
”Als er ergens weer een goede plek beschikbaar kwam waar ze met mij aan de slag wilden gaan, gaven ze aan dat ik eerst ergens anders geholpen moest worden voor mijn eetstoornis. Toen we eindelijk aan de beurt waren voor een opname in een eetstoorniskliniek, gaven ze aan dat ik eerst mijn persoonlijkheidsproblematiek moest aanpassen. We werden van het kastje naar de muur gestuurd.”
”Mijn moeder heeft alles gedaan om de juiste hulp voor me te krijgen. Ze heeft dag en nacht voor me gestreden. Ook kreeg ze hulp van kamerleden en kwam het in de media.”
Doodswens
Wanneer Romy achttien jaar is, heeft ze eigenlijk nog maar een wens: stoppen met leven. ”Ik wilde gewoon niet meer leven omdat het monster in mijn buik, zoals ik dat als jong meisje al noemde, steeds sterker werd.”
Ze schrijft in haar dagboek dat ze hoopt dat het ‘monster’ het niet van haar zou winnen. ”Maar dat heeft het toch gedaan.”
De wens om uit het leven te stappen wordt steeds heftiger. Ze probeert er op verschillende manier een eind aan te maken.
Begin vorig jaar wordt Romy in kritieke toestand naar de eerste hulp gebracht. Ze weegt nog maar 31,8 kilo en haar moeder is dan al elf! maanden op zoek naar hulp.
Die hulp komt er uiteindelijk, maar de strijd die ze met zichzelf moet aangaan is heel zwaar. ”Het is wel een tijdje beter met me gegaan, maar ik kreeg weer een terugval. Ik ben aangekomen, maar heb nog steeds ondergewicht. Daar heb ik echt erg mee geworsteld.”
Sinds maart dit jaar wil niemand Romy meer opnemen, omdat ze suïcidaal is. ”Het is nu zo erg dat ik meerdere keren per week in het ziekenhuis lig met honderden hechtingen.”
Ouders
Romy’s ouders zien hoe zwaar Romy het heeft. ”Mijn moeder kan zich geen leven zonder mij voorstellen en hoop dat ik een andere keuze zal maken.”
”Mijn vader zegt dat hij me heel erg gaat missen en heeft het er verschrikkelijk moeilijk mee, maar zegt dat hij ook geleerd heeft dat hij me uit liefde moet laten gaan. Mijn ouders hebben gezegd dat ze achter me staan als ik voor euthanasie kies, zodat ik op en humane manier uit het leven kan stappen.”
Kliniek
”Vorig jaar december heb ik me aangemeld bij de levenseinde kliniek. De wachttijden zijn daar lang en ik voelde dat ik dit niet zou overleven.”
”Of ik ga op een humane manier, of ik doe het zelf. Ik snap dat het zorgvuldig en volgens de wet moet, maar drie jaar is te lang voor zo’n lijdensweg.”
15 december
Romy’s moeder heeft psychiater Menno Oosterhoff op televisie gezien, waar hij iemand hielp met euthanasie. Romy komt met hem in contact. Op nagenoeg hetzelfde moment besluiten haar huisarts en de GGZ haar proces te bespoedigen.
Na een gesprek met drie second opinions krijgt ze te horen dat ze op 15 december om 15.00 uur uit het leven mag stappen.
De laatste dag
Op de dag voordat Romy vertrekt, gaat ze bij haar moeder en zusje slapen. ”Overdag komt er een dierbare vriendin langs. Ook komen er nog mensen een laatste knuffel brengen.”
”Ik heb niet veel energie meer doordat ik er lichamelijk niet goed aan toe ben, maar het maakt me niet eens heel veel uit als ik de hele dag binnen of in een rolstoel doorbreng. Mijn ouders zullen in ieder geval de hele dag bij me zijn. En dan gaat het plaatsvinden.”
”Het is fijn dat het eindelijk kan en dat ik niet meer de strijd hoef aan te gaan. Ik weet dat het steeds erger wordt en ik heb het na al die jaren nu wel gezien.”
”Het leven is gewoon niet voor mij gemaakt. Aftellen doe ik, maar tegelijkertijd heb ik veel stress omdat ik alles wel goed wil achterlaten.”
”Ik haat het om mensen verdrietig te maken. Maar dat ga ik natuurlijk wel doen…”
Foto’s: Facebook
