De 58-jarige Peter Deruyter kreeg in 2012 van de artsen te horen dat hij een longziekte had en daar nooit meer van zou genezen. Negen jaar geleden kreeg hij tot horen dat hij minimaal 24 uur en maximaal drie maanden te leven had. Toch blijft hij miraculeus in leven.
De term medisch wonder wil hij niet horen, maar toch heeft het er alle schijn van. Al langer dan 10 jaar is hij ziek en artsen hadden hem allang opgegeven.
Maar Peter leeft en dat verbaast hem zelf ook. ”Ik ben eigenlijk al negen jaar klaar om naar het hiernamaals te gaan”, zo zegt hij tegen Het Laatste Nieuws.
2012
In 2012, wanneer hij 47 jaar is, beleeft hij de beste jaren van zijn leven. Hij is nachtportier bij nachtclubs en dancings en is een bekend gezicht. Wanneer hij op een dag bij een politiecontrole moet blazen, gebeurt er iets vreemds. ”Ik kon niet lang genoeg blazen. Bij poging nummer twee ook niet.”
Het is pas wanneer Peter een derde keer blaast, dat hij – mits heel veel moeite – het pieptoontje haalt dat aangeeft dat de test geldig is. Het resultaat is negatief, Peter is nuchter, maar het voorval verontrust en de agent zegt: ”Meneer Deruyter, misschien moet u eens langs de longarts.”
Geen klachten
Op dat moment heeft Peter nergens last van. Toch gaat hij langs een longarts en die vertelt hem dat hij COPD heeft. Fase twee al. ”Achteraf denk ik dat het een gevolg is van mijn levensstijl. Dag en nacht werken. Niet gezond leven en ook roken natuurlijk.”
De dokter vertelt hem dat hij zijn leven om moet gooien en wel per direct. Hij slaat het advies van de dokter uiteindelijk half in de wind. Omdat hij zich goed voelt denkt hij dat de dokter het mis heeft.
Ziekenhuis
Maar in datzelfde 12 jaar beland hij twaalf keer in het ziekenhuis met een actute COPD-opstaat. ”Inmiddels schrik ik er nauwelijks meer van, maar de eerste keer dacht ik dat ik het niet zou overleven. Je kun het nog het best vergelijken met verdrinken.”Je zit onder water, je wil naar boven komen om te ademen maar iemand blijft je onderduwen. Vreselijk.”
Hij ziet genoodzaakt naar het ziekenhuis te gaan. De andere optie is stikken. Na twaalf opnames krijgt hij van de arts te horen dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft. En dus krijgt hij psychologische begeleiding die hem helpt zich voor te bereiden op zijn afscheid.
Ook wordt er een euthanasie-aanvraag opgemaakt die wordt goedgekeurd. Maar Peter blijft in leven en het wordt steeds uitgesteld. In 2016 gaat het steil bergafwaarts met hem. Inmiddels had hij 40 keer in het ziekenhuis gelegen en hij kreeg ook nog eens corona en pneumokokken.
Euthanasie
In november vorig jaar voelt Peter zich zo slecht dat hij besliste om de euthanasie door te zetten. ”Ik had silent lungs’ en zoiets betekent dat er geen ruis meer opzat, helemaal niets. Dat is echt een teken dat je aan het 0verlijden bent. De dokter vertelde dat ik nog 24 uur had en maximaal drie maanden.”
”Maar toen hij de volgende dag langskwam om de laatste dingen te regelen voor de euthanasie, leek ik iemand anders. Ik ademde weer, mijn linkerlong deed het ook weer. Ik had niet eens extra zuurstof nodig.”
De maximumtermijn van drie maanden heeft Peter intussen alweer ruim overschreden. Voor de zoveelste keer. Er is geen logische verklaring voor. ”Op 27 mei ben ik jarig, wie weet haal ik dat zelfs. Als het lukt, geef ik een feest. Een soort van mini-Tomorrowland in m’n achtertuintje.”
