De 49-jarige Pauline is moeder van vier kinderen die inmiddels 15, 18, 20 en 21 jaar oud zijn. Maar waar je zou verwachten dat ze hier dolgelukkig mee is, is het tegenovergestelde waar. ”Ik zou ze liever niet gehad hebben.”
Aan Linda.nl vertelt Pauline: ”Ik hou van mijn kinderen, laat dat duidelijk zijn. Ik heb ze nooit aan hun lot overgelaten, en heb ze met liefde grootgebracht. Maar eerlijk? Ik zou het absoluut niet nog een keer doen. Ik heb spijt van het moederschap en had liever geen kinderen gehad.”
Omgeving
In de beslissing om aan kinderen te beginnen, heeft haar omgeving een grote rol gespeeld. ”Ik zag het ouderschap bijna als iets waar je als volwassene niet onderuitkomt, een fase die je vanzelf zou treffen. Binnen mijn vriendengroep ging het ook snel. De een na de ander raakte in verwachting.”
”Zelf had ik die droom niet, maar mijn schoonmoeder begon steeds vaker te hinten.” Toen ook haar man aangaf graag aan kinderen te willen beginnen, besloot het koppel om ervoor te gaan. ”Ik was jong en hoorde nooit van anderen dat moeder zijn tegenvalt, dus heb ik het maar gedaan.”
Vreselijk
In het begin vond Pauline het leuk, moeder zijn. Dat veranderde toen de ‘duplofase’ aanbrak. ”Al die herrie de hele tijd en die voortdurende rommel. Ik was ook geen moedergans die meteen opsprong als er wat aan de hand was. Ook heb ik nooit in brabbeltaal met mijn kinderen gecommuniceerd.”
Mis kinderen niet
Na een huwelijk van 25 jaar gingen Pauline en haar man uit elkaar. Op haar jongste dochter van 15 na, wonen de andere kinderen bij hun vader. Echt goed gaat het niet.
”Soms heb ik weken geen contact met ze. We hebben geen ruzie, maar ik heb geen behoefte om ze dagelijks te spreken. We hebben een band die meer vriendschappelijk is. Als we elkaar een keer in de zoveel tijd zien, ben ik na twee uur helemaal kapot. Zoveel energie vreet het.”
”Dat is altijd zo geweest. Als de kinderen op kamp gingen of een week met iemand mee op vakantie, vond ik dat prima. Ik had ook geen behoefte om ze daarna weer terug te zien. Ze waren bij thuiskomst dan zo hyper, dat ik na 10 minuten wilde dat ze weer weg zouden gaan.”
Mijn vriendinnen vertellen me vaak dat ik moet oppassen met wat ik zeg, want als mijn kinderen het zouden horen zouden ze erg verdrietig zijn. Dat is ook de reden dat ik mijn verhaal anoniem vertel. Nee, als ik eerlijk ben was ik graag kinderloos gebleven, maar ja…”
