Zodra je een ouder wordt, weet je nooit waar je tegenaan kan lopen. De meesten van ons zullen alles voor onze kinderen doen, maar soms komen we in ongewone situaties terecht. Dat is vooral het geval als het om huisdieren gaat en soms zullen we zelfs ons uiterste best moeten doen om voor de huisdieren van onze kinderen te zorgen. Dat was het geval voor dit echtpaar…
Op een avond, vlak na het eten, kwam mijn zoon naar me toe om me te vertellen dat er “iets mis was” met één van de twee hagedissen die hij had in zijn kamer.
“Hij ligt daar en is ziek,” vertelde hij me. “Ik meen het, pap. Kun je helpen?”
Ik legde mijn beste hagedis-genezer-uitdrukking op mijn gezicht en volgde hem naar zijn slaapkamer. Eén van de kleine hagedissen lag inderdaad op zijn rug, hij zag er gestrest uit. Ik wist meteen wat ik moest doen.
“Lieveling,” riep ik, “kom naar de hagedis!”
“Oh mijn god!” Riep mijn vrouw. “Ze heeft baby’s.”
“Wat?” Vroeg mijn zoon. “Maar hun namen zijn Bert en Ernie, mama!”
Ik was woedend.
“Hé, hoe kan dat? Ik dacht dat we zeiden dat we niet wilden dat ze zwanger konden worden, “zei ik beschuldigend tegen mijn vrouw.
“Nou, wat wil je dat ik doe, een bord in hun kooi plaatsen?” Vroeg ze (ik denk dat ze dit sarcastisch zei!)
“Nee, maar je moest twee jongens kopen!” Ik herinnerde haar eraan (in mijn meest liefhebbende, rustige, lieve stem, terwijl ik mijn tanden knarste).
“Ja, Bert en Ernie!”, Stemde mijn zoon toe.
“Nou, het is gewoon een beetje moeilijk om te zien of het een jongetje of een meisje is, weet je,” vertelde ze me (Nogmaals met sarcasme!).
Inmiddels had de rest van het gezin zich verzameld om te zien wat er aan de hand was. Ik haalde mijn schouders op en besloot er het beste van te maken.
“Kinderen, dit wordt een wonderbaarlijke ervaring”, kondigde ik aan. “We staan op het punt om het wonder van de geboorte te zien …”
“Oh, vies!” Krijsten ze
“Nou, is dat niet geweldig? Wat gaan we doen met een nestje kleine hagedissenbaby’s? ‘Wilde mijn vrouw weten.
We staarde naar de hagedis. Na veel worstelen, zagen we een klein voetje en verdween het weer.
“We lijken niet veel vooruitgang te boeken,” merkte ik op.
“Doe iets, pa!” Drong mijn zoon aan.
‘Oké, oké.’ Eigenwijs stak ik mijn hand uit en greep de voet toen hij verscheen, en gaf hem een zachte ruk. Het verdween. Ik heb nog verschillende keren geprobeerd met hetzelfde resultaten.
“Moet ik 112 bellen?” Wilde mijn oudste dochter weten.
‘Misschien kunnen ze ons door het trauma heen praten.’
“Laten we Ernie naar de dierenarts brengen,” zei ik grimmig … We reden naar de dierenarts met mijn zoon die de kooi op zijn schoot hield.
“Adem, Ernie, adem,” drong hij aan.
De dierenarts nam Ernie terug naar de onderzoekskamer en gluurde naar het kleine dier door een vergrootglas.
“Wat denk je, Doc, een C-sectie?”, Stelde ik wetenschappelijk voor.
“Oh, heel interessant,” mompelde hij. “Dhr. en mevrouw Cameron, mag ik u even persoonlijk spreken? ‘
Ik slikte, knikkend naar mijn zoon om naar buiten te gaan.
“Komt het wel goed met Ernie?” Vroeg mijn vrouw.
“Oh, perfect,” verzekerde de dierenarts ons. ‘Wij hoeven niks aan deze hagedis te doen … In feite zal dat NOOIT gebeuren. Zie je, Ernie is een jong mannetje. En af en toe, als ze volwassen zijn, zoals de meeste mannelijke soorten, dan … ehm. . . masturberen ze. Precies zoals hij deed, op zijn rug liggend.
‘Hij bloosde en keek naar mijn vrouw.
We zwegen en probeerden dit te verwerken.
“Dus, Ernie is gewoon… opgewonden, “vroeg mijn vrouw.
“Precies,” antwoordde de dierenarts, opgelucht dat we het begrepen.
Het bleef stil. Toen begon mijn vrouw te giechelen. En giechelen. En daarna zelfs hard te lachen.
“Wat is er zo grappig?” vroeg ik?
De tranen liepen over haar wangen. ‘”het is gewoon dat. Jij trok net aan zijn … aan zijn … zijn kleine… ”
Ze snakte naar lucht om weer in lachen uit te barsten.
“Dat is genoeg,” waarschuwde ik. We bedankten de dierenarts en gingen met onze hagedis en onze zoon haastig terug naar huis … Hij was blij dat alles goed zou komen.
‘Ik weet dat Ernie heel dankbaar is voor wat je gedaan hebt, pap,’ zei hij tegen mij.
“Oh, je hebt GEEN idee,” stemde mijn vrouw in, instortend van het lachen.
Twee hagedissen: €140.
Eén kooi: €50.
Reis naar de dierenarts: €30.
Herinnering van je man die zit aan de piemel van een hagedis: ONBETAALBAAR!
Moraal van het verhaal: let goed op in de biologieles. Hagedissen leggen eieren!
