De 64-jarige Christine Jacobs uit het Belgische Gent wilde onlangs met haar laatste centjes een kopje koffie afrekenen, maar werd geweigerd. Het meisje achter de kassa van de lunchbar vertelde dat ze alleen pinbetalingen mag accepteren.
Maar dat lukte Christine niet. ”Er staat niet altijd geld op mijn bankkaart”, vertelt ze tegen Het Nieuwsblad. De vrouw wordt gedwongen haar bestelling achter te laten, ten overstaan van andere klanten in de zaak. ”Ik schaamde me diep.”
Het was niet de eerste keer dat een zaak Jacobs’ cash weigerde. “Onlangs had ik hetzelfde voor in een schoenenwinkel. Dat is pijnlijk, want er staat gewoon niet altijd geld op mijn bankkaart. Ik leef in armoede, en mijn leefgeld budgetteren gaat beter met cash.”
Veiligheidsredenen
Volgens de wet mogen winkeliers alleen in uitzonderlijke gevallen munten of biljetten weigeren. Dat kan bijvoorbeeld als er vermoedens zijn dat het biljet vals is, om tijdelijke veiligheidsredenen, of als het vooraf duidelijk aangeduid staat.
De betreffende lunchzaak Foodmaker, beweert om veiligheidsredenen geen cash geld meer te accepteren. ”We zijn twee keer overvallen, dus we aanvaarden geen cash geld meer”, aldus CEO Lieven Vanlommel. ”Ik ken dit specifieke geval niet, maar meestal lossen medewerkers het wel op door zelf met hun kaart te betalen.”
Digitale drempels
In het algemeen verhoogt de doorgedreven digitalisering bepaalde drempels. Online facturen betalen, een smartphone gebruiken, info terugvinden … ”Voorschriften staan nu alleen online, terwijl ik dat vroeger makkelijker kon bijhouden”, zegt Jacobs. ”En ik mag bijna met pensioen, maar het is pas onlangs gelukt om op MyPension te kijken. Dan zag ik dat er een fout was gebeurd, maar dat laten aanpassen was ook weer moeilijk.”
Opnieuw is Christine niet de enige die hiermee worstelt. “De digitale kloof is het belangrijkste knelpunt dat bovenkomt in al onze contacten met kwetsbare mensen”, zegt Karleen De Rijcke van armoedeorganisatie Kras vzw. “We zien het op alle vlakken, niet alleen voor bankzaken maar ook van onderwijs tot gezondheid. Het zijn gevolgen van leven in armoede waar je niet direct bij stilstaat.”
