“Ben ik een falende moeder?” Toen de 30-jarige Nikki met haar dochtertje Kiki dakloos raakte, had ze het vreselijke gevoel dat ze haar kind enorm tekortdeed. Dat terwijl Nikki door een ongelukkige samenloop van omstandigheden haar woning verloor.
Wat de situatie voor Nikki nog wranger maakt, is dat ze echt haar best deed in het leven. Ze werkte, was nergens aan verslaafd en kon steunen op een flink sociaal netwerk. Toch ging het op een dag helemaal fout.
Telkens weer een confrontatie
Het is ontzettend pijnlijk als je geen thuis hebt en zeker als er ook nog onschuldige kindjes bij betrokken zijn. In het dagelijks leven word je ook telkens met je dakloosheid geconfronteerd, blijkt wel uit het verhaal dat Nikki aan De Gelderlander vertelt.
‘Stuur een foto van je huis’
Als de kinderopvang met een leuk bedoelde opdracht komt, is dat voor Nikki weer eens een extra bittere pil. ‘Stuur een foto van je huis en slaapkamer’, luidt de opdracht. Tja, haar dochter Kiki hééft geen eigen slaapkamer. En dat geeft Nikki het gevoel dat ze faalt als moeder. “Ik kan mijn kind niet eens een eigen huis geven.”
Misverstand
Hoe dat is gekomen? Eerder woonde Nikki in een tijdelijke woning. Ze had begrepen dat ze er vijf jaar kon blijven, maar na negen maanden stopte de huurovereenkomst. En dus had Nikki geen woning meer. Er lijkt dus sprake van een misverstand te zijn en de dakloosheid was in het begin ook niet zo’n ramp, want ze kon bij vriendinnen terecht. Maar toen haar dochtertje Kiki eenmaal geboren was, werd de situatie voor moeder en dochter steeds penibeler.
Matrasje
Daarop trok Nikki een tijdje bij haar vader in. Instanties hielden hun deur gesloten, want in hun ogen had Nikki gewoon een verblijfplaats. “Ja, een matrasje in de woonkamer”, zegt Nikki. Het meest wrange is misschien wel dat Nikki eerder een woning had gevonden als ze zich níet bij haar vader had ingeschreven. “De grootste fout die ik heb gemaakt, is me inschrijven bij mijn vader. Als je een baan hebt, word je aan je lot overgelaten. Terwijl je leven stilstaat, omdat de onzekerheid in je nek hijgt”. De vraag om een urgentieverklaring wordt telkens afgewezen.
Urgentie
In augustus gebeurt er dan eindelijk iets positiefs: Nikki krijgt alsnog urgentie nadat ze bezwaar maakt tegen de zoveelste afwijzing. En nu heeft ze een huisje gekregen in Den Bosch. “Kiki vroeg gelijk: mag ik een roze kamer? Eindelijk kan ik haar die geven. Ik denk dat het nieuwe huis voor mij veel rust gaat brengen. Misschien dat later ook naar boven komt wat er allemaal is gebeurd.”
Ze vervolgt: “Ergens ben ik ook wel trots op mezelf dat ik de strijd niet heb opgegeven. Maar ik maak me wel zorgen over vrouwen die minder stressbestendig zijn”.
De foto toont niet de personen uit het verhaal.
