Nadia was slechts 14 jaar oud toen ze werd uitgehuwelijkt aan een veel oudere man in Afghanistan. In Nederland wacht anno 2023 nog steeds honderden vrouwen dit beestachtige lot. Nu, na achttien jaar, vertelt Nadia voor het eerst haar verhaal.
Vakantie
De zomervakantie is nog niet eens begonnen, maar op Schiphol is het druk. De inmiddels 31-jarige Nadia staat tussen de mensen. Ze is volledig in het zwart gekleed. Na achttien lange jaren is Nadia weer thuis. Eindelijk.
Toen ze 13 was, stond ze er voor het laatst. Haar vader had haar wijsgemaakt dat ze op vakantie zou gaan. Het kleine meisje keek daar ontzettend naar uit. Eindelijk zou ze haar moeder weer zien.
Stiefmoeder
Ook kon ze even ontsnappen aan thuis. Haar stiefmoeder had losse handjes en Nadia kreeg vaak klappen. Als er slechts een glas om viel, moest ze het al ontgelden.
Ze heeft zoveel slaag gekregen van haar stiefmoeder, dat ze kale plekken op haar hoofd heeft. De haren werden er letterlijk door de vrouw uitgetrokken.
Nadia’s vader kwam als vluchteling naar Nederland. Omdat hij genaturaliseerd was, werd Nadia ook Nederlander. Toen ze negen was, kwam ze naar ons land.
”De gezinshereniging was bedoeld voor mijn moeder, jongere broer en voor mij. Maar mijn vader trouwde snel een tweede vrouw en belazerde de IND, door de documenten te vervalsen. Mijn echte moeder en mijn broer werden achtergelaten in Afghanistan.”
Eenmaal ‘op vakantie’ in Afghanistan leek het op een ‘echte vakantie’. Nadia’s stiefmoeder verbleef bij haar eigen familie en Nadia bij familie van haar moeder.
”Mijn moeder moest voor iedereen zorgen, het hele huis schoonmaken, en kreeg vaak klappen. Alle vrouw in de woning kregen van de mannen voortdurend slaag.”
Per jaar worden tientallen tot honderden Nederlandse moslimmeisjes, veelal minderjarig, uitgehuwelijkt aan een vieze oude vent in het buitenland. En u denkt dat ze integreren als ze hier komen?https://t.co/4XYIfIyEGL
— Artemis 🌬🍃 (@meisjevanZuid) July 23, 2023
Uitgehuwelijkt
En dan opeens besluiten de mannen dat Nadia moet trouwen. Op 14-jarige leeftijd. ”Ik was verkocht aan een oudere man. Ik weet nog dat mijn moeder het vreselijk vond. Ze huilde voortdurend en werd erg ziek. Op de dag van de bruiloft was ze opgenomen met een maagzweer.”
Na de bruiloft wordt Nadia vervoerd naar Taliban-gebied. Ze moet verplicht gaan wonen bij haar man, maar ook bij zijn ouders en broers.”
”De familie was conservatief maar zeer gewelddadig. Vrouwen mochten mannen niet tegenspreken, geen telefoon bezitten, kregen continu klappen en moesten buiten een boerka dragen.”
Als ze trouwens al naar buiten mochten. Nadia mocht aleen naar buiten om te bevallen, of wanneer ze naar de dokter moest. ”Het was net een cel.”
Imran
Haar man, de veel oudere Imran, verwerkt drie kinderen bij Nadia. ”Hij gaf niks om mij en de kinderen. Overdag sliep hij en in de nacht zat hij aan de opium.”
”Ik kreeg vaak klappen, maar ook van zijn moeder en van zijn broers. Ik heb achttien jaar lang niet gelachen. Achttien jaar lang.”
Broer
Nadia’s vader had haar paspoort afgepakt. Bellen was alleen stiekem mogelijk via de telefoon van de buurvrouw. Haar broer is uiteindelijk te hulp geschoten. Hij regelde een identiteitsbewijs en wat geld. ”Voor als je een kans ziet, zei hij. De kans komt dan sneller dan verwacht.
Wanneer de hele familie weg is om een bruiloft te vieren, trekt ze een blauwe burka aan. Haar drie zoontjes zijn de ‘begeleiders’. Met een riksja gaat ze naar de grens met Pakistan.
Via het netwerk van haar broer bereikt nadia de Nederlandse ambassade in Islamabad. Daar blijkt dat Nederland de nationaliteit heeft ingetrokken.
In eerste instantie wil de ambassade niet helpen: ‘Regels zijn regels’. Ondertussen waren haar man zijn hele familie naar haar op zoek. ”Ik kon elk moment worden uitgezet. Dan zou ik overgeleverd zijn aan de Taliban.”
Vluchtelingenwerk
Vluchtelingenwerk krijgt lucht van de situatie en schakelt de vrouwenrechtenorganisatie Femmes For Freedom in. Degene die uiteindelijk groen licht gegeven zou hebben, zou niemand minder zijn dan Wopke Hoekstra.
Inmiddels in Nadia weer in Nederland. Zonder haar kinderen, die in Pakistan zijn achtergebleven. Ze zit in een geheim opvanghuis. Officieel is ze geen Nederlandse meer. Ze voelt zich echter wel zo. ”Zo heb ik me altijd gevoeld.”
