Het mooie leven dat de pas 11-jarige Mads Boer nog voor zich had moeten hebben, stopte abrupt toen hij werd geschept door een bestelbusje. De bestuurder van het voertuig zou veel te hard hebben gereden. Morgen staat deze man terecht. De moeder van Mads doet haar verhaal.
”Ik zie hem nog zo voor me. Dat lieve, rustige en tevreden kind. Een jongetje die de kat uit de boom keek en daarna zelf onderzoek ging doen. Een avonturier, dat was hij.”
Spelen met een vriendje
Op 4 november 2021 gaat Mads nog even spelen met een vriendje. Zijn moeder vindt dat prima. ”Ik moest nog even boodschappen doen en zei dat we om 18.00 uur zouden eten.”
”Thuis keek ik televisie en schilde ik aardappels. Ik keek naar Temptation Island, zo’n lekker dom programma. Die avond zouden we spruitjes eten. Daar was Mads dol op.”
Moederinstict
”Of het mijn moederinstict was? Ik heb geen idee. Maar uit het niets werd ik overmand door een raar gevoel. Ik keek naar buiten en zag dat het donker werd.”
”Ik dacht: Mads, waarom ben je nog niet thuis? Ik werd van binnen steeds onrustiger. Uiteindelijk zette ik de televisie uit en ben ik naar de keuken gegaan.”
”Ik probeerde naar een podcast te luisteren, maar kon geen prikkel verdragen. Het enige wat ik deed was uit het raam kijken of ik Mads al zag komen.”
”Doe normaal, vertelde ik mezelf. Het was nog geen 18.00 uur en Mads was ook wel eens te laat. Maar toch: dat onrustige gevoel bleef bezit van mijn nemen.”
Politiebusje
Kort na 18.00 uur hoort moeder Verna sirenes loeien. Ze voelt de grond onder haar voeten wegzakken en probeert haar kind dan te bellen. Hij neemt niet op.
Haar andere zoon wil op de fiets springen om zijn broertje te gaan zoeken. ”Ik wist niet wat ik moest doen. Achter mijn zoon aan of thuisblijven voor als een van de twee zou terugkomen?”
”In de verte zag ik een politiebusje naderen. Toen wist ik zeker dat het mis was. Ik voelde het gewoon. Een agent vroeg of ik woon op nummer 111.”
”Ze vertelde daarna dat Mads betrokken was bij een 0ngeluk. Zijn broertje had zijn fiets geïdentificeerd. We moesten metéén naar het Erasmus MC.”
Laatste poging
Verna wordt direct naar de traumakamer gebracht. Daar ziet ze hoe artsen er alles aan doen om het leven van haar kind te redden. Het lukt niet en artsen besluiten de laatste poging te doen.
Terwijl de moeder de hand van haar kind vasthoud, proberen artsen Mads te reanimeren. ”Hij reageerde niet meer. Zijn hand was al koud en zijn lippen blauw.”
Kamer nog intact
Na de uitvaart besluit Verna dat de slaapkamer van Mads precies hetzelfde moet blijven als hoe hij hem heeft achtergelaten. ”Met het planetenbehang op de muur en de schooltas naast het bed.”
”Opruimen? Ik kan en wil het niet. Ik heb die kamer nodig om bij Mads te zijn. Ik kan zijn t-shirt tegen mijn gezicht houden en hem ruiken.”
”Soms ligt ik Mads’ bed, moet ik huilen en knuffel ik zijn pandaknuffel. Die had hij voor zijn verjaardag gekrege en gaf hij me toen hij eens met zijn vader op vakantie ging. Mama, zei hij, dan ben je niet alleen. Zo zorgzaam.”
Spreekrecht
Aanstaande maandag (morgen) staat de rechtszaak op de planning. Een Rotterdammer (26) staat terecht voor het veroorzaken van een d0delijk 0ngeluk.
Moeder Verna zal aanwezig zijn bij de zitting. ”Mads kan niet meer voor zichzelf opkomen, dus zal ik het moeten doen. Ik kan nog niet zeggen hoe ik over de bestuurder denk: ik wil hem eerst zien.”
Verna zal dan ook gebruikmaken van haar spreekrecht. ”Ik weet hoe mijn kind was. Voorzicht en bedachtzaam. En dat ga ik ze ook vertellen.”
Beeld: Facebook
