“Iedereen in het appartementencomplex waar ik woonde wist wie Ugly was. Ugly hield van een paar dingen in het leven: vechten, eten, vuilnis en zal ik zeggen, liefde.” liet een man weten.
De combinatie van deze dingen in combinatie met een buitenleven had effect op Ugly. Om te beginnen had hij maar één oog, en waar het andere had moeten zijn, was een gapend gat. Hij mist ook zijn oor aan dezelfde kant en zijn linkervoet bleek zwaar gebroken te zijn.
En hij was genezen op een onnatuurlijke manier, waardoor hij mank liep. Zijn staart is al lange tijd verloren, waardoor een kleine stomp achtergebleven is.
Ugly was ook bedekt met zweren, die zijn gestreepte vacht bedekken. Elke keer dat iemand Ugly zag, was er dezelfde reactie: “Dat is een lelijke kat!” Alle kinderen werden gewaarschuwd hem niet aan te raken. De volwassenen gooiden stenen naar hem of probeerden een tuinslang te gebruiken om hem weg te jagen.
Maar Ugly had altijd hetzelfde antwoord. Hij zou daar blijven staan en niet bewegen totdat de wrede vreemdeling opgaf en hem alleen liet.
Als je dingen naar hem gooide, zou hij zelfs aan je voeten krullen en je vergeving tonen.
Telkens wanneer Ugly kinderen zag, rende hij opgewonden en stootte zijn hoofd tegen hun handen om hun huisdier te zijn. Als je hem oppakte, begon hij onmiddellijk aan je shirt of oren te zuigen.
Op een dag deelde Ugly zijn liefde met de Huskies van de buurman. Ze reageerden niet vriendelijk en hij werd zwaar verminkt.
Vanuit mijn appartement hoorde ik zijn geschreeuw en rende ik hem te hulp. Tegen de tijd dat ik daar aankwam, lag hij daar, duidelijk dat zijn arme leven ten einde liep. Ik droeg hem naar huis, bang dat mijn aanraking hem vreselijk pijn deed. Ik hoorde hem hijgen en worstelen, maar toen voelde ik een vertrouwd gevoel. Ugly zoog aan mijn oor. Ik trok hem dichter naar me toe en hij stootte mijn hand met zijn hoofd.
Toen richtte hij zijn ene oog op mij en ik kon het duidelijke geluid van gebrom horen.
Hoewel hij zoveel pijn had, bedekt met wonden, vroeg de met littekens bedekte kat maar om één ding: een beetje liefde.
Op dat moment dacht ik dat Ugly het mooiste, liefste wezen was dat ik ooit had gezien.
Nooit heeft hij geprobeerd me te bijten of te krabben, of van me weg te rennen. Ugly keek gewoon naar me op en vertrouwde me om zijn pijn te verlichten. Ugly stierf in mijn armen voordat ik hem naar binnen kon brengen, maar ik zat daar en hield hem lange tijd daarna vast, denkend aan hoe een met littekens bedekt, misvormde kleine verdwaalde mijn mening kon veranderen over wat het betekent om puurheid van geest te hebben. Om zo volledig en echt lief te hebben.
Ugly heeft me meer geleerd over geven en compassie dan duizend boeken of lezingen ooit.
Veel mensen willen rijker, succesvoller, leuker en mooier zijn. Maar voor mij zal ik altijd proberen lelijk te zijn. ‘
Deel dit verhaal om een boodschap door te geven aan je vrienden of familie!
