De 82-jarige Harrie Kanters uit Someren woont al 17 jaar in het bos. Twee oude bekenden van hem, die hem niet aan zijn lot willen overlaten, slaan alarm. “Zo kan het niet langer, dit is niet menselijk.”
‘Rooie Harrie’, zoals zijn bijnaam luidt, heeft enorme pijn in zijn been en rug. Maar hij heeft geen telefoon. Ook geen elektriciteit en stromend water trouwens. Omdat de dokter niet naar Harrie komt, strompelt hij naar iemand in de buurt die hij vertrouwt. Zij belt het noodnummer 112 en Harrie wordt naar het ziekenhuis gebracht.
Levensverhaal
Tegen een verslaggever van het Algemeen Dagblad wil Harrie zijn levensverhaal vertellen. Hij heeft twee vrienden die alles voor hem doen. De een regelt zijn post en zijn AOW-uitkering, terwijl de ander hem eten en warme koffie aanbiedt.
Harrie maakt deel uit van een groot gezin dat bestond uit 16 kinderen, waaronder drie tweelingen. Hij had 7 broers, zes zussen. “En dan is er nog een tweeling die dood is geboren.” Zijn moeder Tonda overlijdt al jong aan een hersenbloeding. Van het grote gezin zijn alleen Harrie, een broer en een zus nog over.
Ex uit Polen
Op 52-jarige leeftijd ontmoet Harrie een vrouw uit Polen. Samen krijgen ze een kindje, maar zodra de vrouw haar verblijfsvergunning kreeg, ging ze er vandoor. “Ze nam onze dochter voor een jaar mee naar Polen en sindsdien heb ik haar niet meer gezien.”
Hij vervolgt: “Ze is 28 november 30 jaar geworden. Ik vind het heel erg dat ik haar niet meer zie. Wat heb ik veel gehuild om haar.”
Cel
Door de situatie met de Poolse vrouw belandde Harrie zelfs even in de cel. Hij wilde zijn dochter zien en ging naar haar school in Someren. De vrouw belde daarop de politie en eist dat Harrie afstand houdt. Hij is kapot van verdriet en dreigt politieagenten en de rechter iets aan te doen met een zware bijl.
Na enkele woningen te hebben gehad hoort hij dat er in Someren-Eind een bosje te koop staat. Harrie wil rust en koopt het stukje grond om er te gaan wonen.
Hij plaatst een oude directiekeet op het veldje en bouwt eromheen om tot zijn eigen paradijs. Om het warm te krijgen heeft hij een houtkachel. Overal liggen spullen. “Mensonterend” vinden zijn vrienden het, maar Harrie wil het zelf.
Gemeente
Gemeenteraadslid Bart de Groot zegt er het volgende over: “In dat bos doet hij het minst kwaad en hebben mensen het minste last van hem.” Een triest verhaal, noemt hij het, zowel voor Harrie als de mensen die door zijn toedoen verdriet hebben.
“Er is ooit bemiddeld voor hem, maar daar is niets uit gekomen. Men laat hem daar zitten zolang hij er zit. De heersende gedachte was dat de tijd het wel op zou lossen.”
Maar de tijd lost niets op. Sterker nog, zijn vrienden zien met lede ogen toe hoe de gezondheid van Harrie steeds verder achteruit gaat.
