De 49-jarige Frans Nieuwsland was jarenlang de eigenaar van een perfect lopende hengelsportwinkel in hartje Den Haag. Inmiddels is hij dakloos geraakt. De nachten brengt hij door in het bos, eenzaam en koud: ”Alles ben ik kwijtgeraakt.”
Vandaag is een mooie dag voor Frans. Hij kan een nacht bij een vriendin slapen. Daar is hij blij mee, want hij heeft last van zijn been. Toch weet hij dat het morgen weer voorbij is. ”Dan slaap ik weer in het bos”, zo vertelt hij verdrietig tegen het Algemeen Dagblad.
Wildkamperen
Liefst 18 jaar lang had hij een hengelsportwinkel in Den Haag. Inmiddels slaapt hij al wekenlang in het bos. Dat mag officieel niet, maar hij heeft geen andere optie. ”Er is geen woning te vinden.”
Voor de coronapandemie uitbrak, ging het goed met hem. Zijn winkel liep fantastisch. Overal uit Nederland kwamen klanten om visgerei te kopen.
Toen de coronacrisis uitbrak, moest hij zijn voorraad noodgedwongen verkopen aan andere handelaren. ”Ik kon niet anders want hoe had ik de huur anders moeten betalen?”
Alles kapot
Toen zijn winkel weer open mocht, kwamen er bijna geen klanten meer. Hij had namelijk geen spullen meer. Het geld dat hij van de gemeentje kreeg om nieuwe spullen te kopen, raakte hij kwijt aan de vaste lasten voor de winkel. Inwoners van Den Haag hebben er alles aan gedaan hem te helpen.
Middels een crowdfunding werd er geld ingezameld voor Frans, maar het haalde niets uit. Onlangs moest Frans het pand verlaten.
Alles kwijt
Maar Frans heeft nog meer ellende meegemaakt, want hij is inmiddels ook zijn vrouw, kinderen, moeder en woning kwijtgeraakt en heeft niets meer over.
”Ik ben echt alles kwijt. Het enige dat ik nog heb, is een rugzakje met kleding. Dat is mijn hele hebben en houwen. Ik heb alles wat je niemand gunt meegemaakt.”
Ze pakken alles af
Frans slaapt in een slaapzakje in het bos. Hij is bezig om te kijken of hij wellicht in een kraakwoning terecht kan, maar hij weet nu al dat dit niet eenvoudig gaat worden.
De gemeente eist dat hij zich meld bij de daklozenopvang, maar dat wil hij niet omdat hij daar geen koosjere maaltijden kan eten. Aangezien hij joods is, is dat heel belangrijk.
”Ze zeggen: dat is jouw keus, maar voor mij is het geen keus. Het is mijn geloof. Als de nood echt hoog is, mogen we alle regels wel verbreken. Dan zal ik moeten eten wat de pot schaft. Maar ze pakken je alles af, ook je geloof.”
Bedelen
Maar hoe moet het nu verder? Frans heeft geen idee. Hij is volledig afgekeurd en kan daardoor niet werken voor een ‘baas’. ”Ik zal mij moeten aanmelden bij de daklozenzorg.”
”Ze houden 70 procent van je uitkering in en 15 procent van je eventuele schulden. De rest wordt verdeeld in weekgeld. Ik zal van 11 euro per week moeten leven.”
”Ik wil niet bedelen, maar als het niet anders kan moet ik dadelijk mijn handje gaan ophouden in de binnenstad.” De gemeente stelt er ‘alles aan gedaan te hebben om Frans te helpen. Zij willen dat hij naar de daklozenopvang gaat en wijzen erop dat er wel rekening gehouden wordt met dieetwensen.
