Jee, ik ben getrouwd. En met mij vele anderen. Wat me dat heeft opgeleverd? Een leuke dag en een boek vol mooie foto’s. Sophie zag er erg gelukkig uit en daar was het me vooral om te doen. Van mij had die hele poppenkast niet gehoeven. Ik had het geld liever gestoken in een heerlijke, paar maanden durende reis, in plaats van het voorzien van van eten en drinken van Sophie’s kleuterjuf, de buurvrouw van haar beste vriendin en zelfs haar vroegere zwemlerares.
Het ergste vond ik die ambtenaar die allemaal vreselijk gedateerde onzin uitkraamde. “Beloof jij blablabla” en “tot de dood jullie scheidt.” For real bro. In hoeveel huwelijken komen mensen hun beloftes na.? Dat lukt zelfs zonder huwelijk niet eens. En tot de dood ons scheidt? Je mag blij zijn als 1 op de 20 huwelijken daadwerkelijk een leven lang stand houdt.
Nee, meestal eindigen huwelijken in mineur. Ofwel de een gaat vreemd na eerder eeuwige trouw te hebben gezworen, er onstaat ruzie of weet ik veel wat. Een andere mogelijkheid is dat men van ellende bij elkaar blijft ‘vanwege de kinderen’. Nee, daar hebben die kindertjes lekker veel aan. Dagelijks leven tussen de onderlinge irritaties van papa en mama. Echt een feestje.
Bovendien komt er nogal wat juridische rompslomp kijken bij de afwikkeling. Gaan mensen ineens ruzie maken over wie de kat krijgt en die spuuglelijke IKEA slaapstoel, 7 jaar geleden in de aanbieding gekocht. Dat zijn dezelfde mensen die ook zo’n mooie trouwfoto hebben staan op hun dressoir, net zoals ik die nu heb.
Nu ik getrouwd ben, heb ik ook ineens last van het feit dat ik Sophie ‘mijn’ vrouw dien te noemen. Het probleem is: ze is niet van mij. Sophie is nog steeds Sophie, maar dan met een trouwboekje in haar nachtkastje en een 18 karaats witgouden ring met veel te dure diamant om haar poezelige vingertje. Daar is niks van mij bij. Behalve dat ik daar krom voor heb gelegen. Mijn ring was ik overigens al bijna kwijt. Ik deed hem af tijdens het bankdrukken en vergat daarna dat ik hem had afgedaan. Over waarde gesproken…
Sommige van mijn vrienden zijn ook getrouwd. Als ik hen vraag naar wat er sinds die dag veranderd is, hoor ik standaard: minder seks HAHA. Maar hoe reëel is de kans dat dat door een huwelijk komt? Ik heb het idee dat ze eigenlijk niet weten of en wat er is veranderd. Omdat er wellicht niets veranderd is. Omdat beiden het wel best vinden en denken: we zijn toch getrouwd.
In dat opzicht heb ik niet de verwachting dat er iets gaat veranderen nu we getrouwd zijn. Maar dat hoeft ook niet. Terwijl ik dit schrijf kijk ik even opzij, het is al laat. Sophie is in slaap gevallen op de bank, haar mooie gestylde blonde haren die ze vrijwel maandelijks laat bijwerken tegen een godsvermogen, liggen kriskras door elkaar, haar volle lippen blazen zachtjes liters lucht uit. Waar zou ze over dromen? Ik heb geen idee. Terwijl ik haar bekijk, ben ik stiekem toch wel blij dat het ‘mijn’ vrouw is.
Tot de dood ons scheidt?
Nabeschouwing: Deze column is afkomstig van Roland, een van onze auteurs. Hij zal vanaf nu wekelijks een column schrijven, over zaken die hem bezighouden.
