De 19-jarige Clarisse ziet zichzelf niet als een mens, maar als een ‘onmens’. Een monster. Ze heeft nog maar één wens: naar het hiernamaals vertrekken. In gesprek met Het Laatste Nieuws vertelt ze erover. ”Ik heb er alles aan gedaan, maar mijn lijden blijft ondraaglijk.”
Leven
”Ik vind het lastig als mensen zeggen dat ik kies voor euthanasie. Want ik heb geen keuze: leven is voor mij geen optie meer. Ik wens euthanasie te krijgen omdat mijn lijden te groot is.”
Clarisse verblijft sinds haar dertiende levensjaar in psychiatrische instellingen. ”Ik ben hoogintensief, heb autisme, maar ook een eetstoornis en depressies. Maar het gaat nog verder dan dat. Omdat ik zoveel verschillende diagnoses kreeg, zeiden ze me dat ik een multicomplexe psychiatrische problematiek heb.”
Geen prettig leven
”Sinds ik klein ben heb ik depressieve stemmingen. Ik werd gepest op school, ben opgegroeid in negatieve context. Er was erg veel verbale en fysieke agressie en jarenlang s*ksueel misbruik.”
Toen ik er voor het eerst over sprak, geloofde niemand mij. Thuis werd ik weggezet als ‘die gek uit het gekkenhuis’. Daardoor is het alleen maar erger geworden.”
Door alles wat ze heeft meegemaakt, heeft Clarisse een laag beeld van zichzelf. Het ontbreekt aan eigenwaarde. ”Ik zie mezelf niet als een mens, maar als een monster.”
Straffen
De vele psychiatrische opnames waren een hel. ”Psychiatrie wordt meestal voorgesteld als een plek waar je behandeld wordt, daarna kom je ‘beter’ weer buiten.”
Maar bij Clarisse is dat niet aan de orde. Omdat ze kampt met suïcidale gedachten, worden dwangmaatregelen opgelegd. En die gaan ver. Heel ver.
”Ik werd vastgebonden aan mijn enkels, polsen, lende en soms aan mijn schouders. Dat gebeurde met spanriemen, windels en een soort van bokshandschoenen.”
Clarisse blijft proberen zichzelf iets aan te doen. Daarop geven zorgverleners haar straffen. ”Als ik gefixeerd in bed lag, werd mijn kussen weggenomen. Daarna positioneerden ze het bed zo dat mijn hoofd naar beneden lag. En daar stopte het niet. Ik werd ook zwaarder gestraft.”
”Daarna is alle afleiding me ontnomen, zoals bezoek en de televisie. Als ultieme straf kwamen ze me niet meer halen toen ik naar de wc moest.”
Luc
In 2020 leert Clarisse Luc kennen. Artsen hebben Clarisse een soortvan opgegeven. Er is geen plek meer voor haar binnen de psychiatrie.
”Naar huis kon ik niet, dat zou fataal aflopen. Via een oproep van ANBN (een organisatie zich inzet voor mensen die kampen met eetstoornissen) komt ze in contact met Luc.
De dan 60-jarige man vertelt Clarisse dat zij hem als een ‘ezel’ moet zien. Hij zei: ”Ik ben er gewoon en ga niet oordelen. Ik ga naast jou op de bodem van jouw put zitten. We zien wel wat er gebeurt. Het was de eerste keer dat iemand dat tegen mij heeft gezegd. Ik voelde ineens warmte.”
Luc wilde graag dat Clarisse naar zijn zorgboerderij zou komen. Artsen stonden daar niet achter, maar uiteindelijk is ze daar toch heengegaan.
Eerst een halve dag per week en uiteindelijk voltijds. Ook kocht ze een assistentiehond Miro. ”Als ik onveilig gedrag vertoon, springt hij op om me tegen te houden.”
”Miro spiegelt me. Als ik niet eet, eet hij ook niet. En hij weet hoe hij moet reageren wanneer ik een pnea heb. Dat is een niet-epileptische aanval waarbij ik val en begin te schudden, roepen en beven. Miro likt dan in mijn mond en neus. Daardoor kom ik weer bij.”
Afscheid
Ondanks dat heeft Clarisse geen zin meer in het leven. Ze volgt een traject bij een centrum voor levenseindevragen. ”Dat was ik een aantal jaar geleden al van plan, maar toen kon het niet omdat ik nog minderjarig was. Nu kan de euthanasieprocedure gestart worden.”
”Nu ik alles geprobeerd heb, ben ik ervan overtuigd dat dat mijn enige optie is. Ik kreeg nooit zo veel liefde en zorg op maat. Ik heb veel mooie pure mensen om me heen en ik heb Miro. Toch is mijn lijden ondraaglijk. Alles wordt nu afgehandeld en dan kan ik mijn uitvaart gaan plannen.”
Nog een aantal doelen
Wanneer Clarisse wordt gevraagd of er wellicht nog dingen zijn waar ze naar uitkijkt, blijft ze even stil. Dan zegt ze: ”Ik tel af naar de dag dat ik er niet meer ben.”
”In de tussentijd wil ik de tijd waardig besteden. Ik heb een opleiding fotografie afgerond en neem binnenkort ook deel aan een groepstentoonstelling.”
”Ik werk ook nog mee aan een kunstproject, ik wil de training van Miro afronden zodat hij de eerste erkende assistentiehond voor psychische problematiek van België wordt en deze zomer ben ik voor het eerst in jaren op reis geweest met Luc, samen naar Zwitserland.”
Clarisse (19) telt af naar de dag dat ze er niet meer is. “Ik ben overtuigd dat het mijn enige optie is” https://t.co/nQFJO935ae
— Kathleen Vlaemynck (@kattenfan103) September 22, 2023
