Sofie van Hoof (41) kampt al bijna haar gehele leven met diabetes type 1. Deze ziekte staat erom bekend dat kleine wondjes kunnen zorgen voor grote problemen. Precies dat is er bij Sofie gebeurd, maar artsen namen haar niet serieus.
Het leven van de alleenstaande moeder veranderde in november vorig jaar. Tijdens een wandeling liep ze een klein wondje op. Een bezoek aan de huisarts leverde niets op. ”Ze zeiden dat ik isobetadine moest gebruiken en een verbandje. Maar de wond werd alsmaar groter.”
Pleister
”In januari werd ik heel ziek. Ik kreeg 40 graden koorts en had een pols van 140. Ik ben meteen naar de spoedseisende hulp gereden. Daar maakten een dermatoloog en een vaatspecialist me wijs dat ik corona had. Toen ik vroeg of ze naar de wond konden kijken, hebben ze gewoon een pleister overheen geplakt.”
”Wel kreeg ik thuisverpleging maar de wond werd steeds groter. Op gegeven moment kon ik niet meer op mijn voet staan. Ik moest kruipend door mijn woning. De thuisverplegers stuurden me opnieuw naar de spoedeisende hulp en daar werd geconstateerd dat mijn voet vol etter en dood vlees zat.”
Amputatie
Na een week in het ziekenhuis werd Sofie overgebracht naar het UZA. ”Ik kreeg te horen dat mijn voet niet meer te redden was. De bacterie zat inmiddels zo diep dat mijn bot gebroken was. Dat kwam keihard aan: van een klein wondje naar een beenamputatie. Ik had het nooit verwacht.”
Zestien dagen geleden, op 13 maart, werd de amputatie uitgevoerd. ”Vroeger was ik heel actief, ik deed gemiddeld 14.000 stappen per dag en fietste veel.” Ondanks alles probeert de Deurnse positief te blijven: ”Ik probeert dit te zien als een nieuw begin. Ik kan beginnen met revalideren en met een prothese leren lopen.”
Woede
Toch heersen er bij Sofie ook gevoelens van woede. ”Alle dokters wisten dat ik diabetes heb. Ik ben telkens doorverzezen. Waarom ben ik niet sneller geholpen? Dan had dit voorkomen kunnen worden.”
Crowdfunding
Inmiddels verblijft Sofie al zes weken in het UZA. Vrijdag start haar revalidatieproces. Daar krijgt ze een tijdelijke prothese en het is de bedoeling dat er een permanente prothese komt. Die kost maar liefst 14.000 euro, geld dat de moeder niet op haar bank heeft staan.
Op hulp van de overheid hoeft ze voorlopig ook niet te rekenen. ”Eerst moeten ze mijn handicap erkennen, dat kan meer dan een jaar duren. Met 14.000 euro ben ik er niet. Ik heb thuis ook aanpassingen nodig zoals een traplift en leuningen. Ook moet mijn auto aangepast worden en wil ik een driewieler kopen.”
Sofie’s tante heeft een crowdfunding opgestart. Doneren kan via deze link.
