Jono Lancaster was slechts uren oud toen zijn biologische ouders hem achterlieten bij verpleegsters. Zijn ouders vonden hem te lelijk, doordat hij werd geboren met het Treacher Collins Syndroom. Nu is Jono 38 jaar oud, maar zijn ouders weigeren nog steeds contact.
Achtergelaten
Er is niets mooiers dan een kindje krijgen als ouders. Tenminste, dat zou je denken. Jono’s biologische ouders lieten hem in 1984 achter toen hij 36 uur oud was.
De reden hiervoor was hetTreacher Collins Syndroom waarmee Jono geboren werd. Dat is een aandoening waarbij botten en het weefsel in zijn gezicht anders groeiden.
Jono werd uiteindelijk in een verpleeghuis ondergebracht en werd later geadopteerd door Jean Lancaster, die hem in haar eentje heeft opgevoed.
View this post on Instagram
Terwijl hij opgroeide, haatte Jono zijn gezicht dankzij de vele nare opmerkingen die hij kreeg van vreemden en kinderen uit de klas.
Maar nu is hij een mode, schrijver en motivatiespreker. Hij heeft geleerd om te houden van wat hem juist uniek in deze wereld maakt.
Jean
In een exclusief interview met Mirror is hij eerlijk over zijn leven. Hij vertelt hoe Jean, inmiddels 81 jaar, hem de persoon heeft gemaakt die hij vandaag de dag is. De alleenstaande vrouw heeft ook nog andere kinderen met beperkingen heel erg geholpen.
”Wat haar uniek maakt is dat we niet alleen elk jaar mijn verjaardag vierden. We vierden jaarlijks ook 18 mei, de dag dat ik bij haar kwam wonen.”
Biologische ouders
Wanneer Jono in de 20 is, begint hij aan zijn biologische ouders te denken. Hij denkt lang na, maar besluit dat hij hen toch wil ontmoeten. Via het adoptiebureau komt hij erachter wie ze zijn. Hij stuurt een brief waarin hij aangeeft dat hij hen graag wil ontmoeten.
Twee weken later komt er een brief terug. De ouders staan er niet voor open hun kind te ontmoeten. In de brief wordt ook letterlijk geschreven:
”Aangaande dit onderwerp; wij willen geen enkele vorm van contact. Alle pogingen hiertoe zullen worden gegeneerd. Bij voorbaat dank.”
Doet veel pijn
Jono is er ontzettend door geraakt. ”Het doet me veel pijn. Ik heb mijn trots opzij gezet en heb met de steun die ik om me heen kreeg geprobeerd hen te vergeven.”
De gemene afwijzing raakt hem nog steeds. ”Ik probeer mijn hoofd omhoog te houden, maar soms kijk in de spiegel en dan haat ik mezelf, om hoe ik eruit zie.”
Dit hartverscheurende verhaal is op 9 augustus (3 dagen geleden) gepost bij The Mirror. Onderstaand is het originele artikel, in het Engels, te vinden:
— Wijkteam Zuid (@RoUefaMafia) August 12, 2023
