Els de Groen (73) heeft meer dan vijftig boeken en boekjes geschreven. Deze waren echter onvergelijkbaar met ‘Even kaas halen’, een novelle waarin een oude vrouw onthult hoe ze al jaren geleden werd afgesneden van het contact met haar kleinkinderen.
Herkenbaar
Wat niet veel mensen weten, is dat het boek is gebaseerd op persoonlijke frustraties en pijn. ”Dit is voor mij veruit het moeilijkste en meest persoonlijke verhaal dat ik aan papier heb toevertrouwd.”
”Ik weet zeker dat het heel herkenbaar is voor veel opa’s en oma’s. Dat we er zo weinig over weten komt omdat het onderwerp met schaamte is omgeven.”
”Oma’s zoals ik lopen er niet mee te koop dat ze van de kleinkinderen zijn afgesneden. Wij vertellen liever niet dat we op hun eigen verjaardagen geen cadeautjes mogen geven.”
Teleurgesteld
”Mijn dochter heeft drie kinderen, zo vertelt Els. Een van de kinderen heeft extra zorg nodig. Mijn dochter heeft mij gevraagd om extra ondersteuning te bieden. Op dat moment lukte mij dat niet goed, omdat ik last van depressies. Ik was er soms zo slecht aan toe, dat ik soms van vermoeidheid vergat het gas dicht te draaien.”
”Mijn dochter verweet me dat en was teleurgesteld in mij. Ze besloot de deur voor me dicht te doen. En die deur is nooit meer door haar geopend. Voor straf mag ik mijn kleinkinderen niet meer zien. Daar komt het hard gezegd op neer.”
Taboe
Volgens Els zijn er in het buitenland omgangsregelingen, speciaal voor situaties waarin de relatie tussen ouders en kinderen helaas is verstoord. In Nederland bestaat zo’n regeling niet.
Els voelt de pijn van grootouderverstoting: ‘Voor straf mag ik de kleinkinderen niet meer zien’ https://t.co/OUNaefLcIr
— AD Leiden (@AD_Leiden) July 15, 2023
”Bij ons is het taboe. Niemand praat erover. Binnenkort komt er weliswaar een wet die het grootouders en kleinkinderen een stuk makkelijker moet maken om elkaar te zien.”
”Maar daarvoor moet je eerst de gang naar de rechter maken. Bovendien blijft het voor ouders in die nieuwe situatie mogelijk om de band tussen grootouders en kleinkinderen te betwisten, waardoor zo’n rechtsgang het conflict eerder verslechterd dan dat het wordt verbetert.”’
Kinderen lijden eronder
Wat Els het ergste vindt, is dat de kinderen de dupe zijn van de verstoting. Hen wordt namelijk een oma ontnomen. ”Kinderen hebben een andere band met grootouders dan met hun ouders. Kinderen durven bij opa en oma eerder open en eerlijk te zijn.”
”Toen ik mijn kleindochter nog mocht zien, voelde zij zich bij ons vrijer om over een vermoeiend artsenbezoek te klagen dan bij haar ouders. Logisch: haar ouders deden alles om haar beter te maken, bij hen wilde ze zich sterk tonen. Maar bij mij, bij die gezellige klets-oma, durfde ze best stoom af te blazen.”
Zuiderpark
Het doet De Groen terugdenken aan haar eigen kindertijd in Den Haag, toen ze als kleuter het Zuiderpark overstak van huis naar háár grootmoeder: ”Door mijn oma werd ik verwend, veel meer dan door mijn moeder. Oma zag alles door de vingers; ik hoefde nooit op mijn hoede te zijn.”
”Zo ontwikkelde zich tussen ons een speciale vertrouwensrelatie. En nu weet ik: die relatie moet je koesteren, want die duurt niet lang.
”De één is in dit leven misschien nog maar heel even kind en de ander is misschien nog maar heel even oma. Geniet van die tijd, doe daar je voordeel mee.”
”Nu. En niet straks. Want hoeveel ‘straks’ hebben oma en kleinkind nog samen?”
Wij vinden het ontzettend triest wat hier gebeurt. Daarom willen we je vragen om Els te steunen in de reacties en dit artikel te delen. Zo laten we andere opa’s en oma’s weten dat ze niet alleen zijn.
