Veel mensen leven met de gedachte dat een herseninfarct of een hersenbloeding alleen voorkomt bij 65-plussers. Onzin natuurlijk, want het kan iedereen overkomen. Het overkwam de 24-jarige Anne, die tot drie keer toe werd weggestuurd bij de huisarts.
Bordje nasi
Aan De Gelderlander vertelt Anne haar schokkende verhaal. ”Ik zat op de bank met een lekker bordje nasi, samen met mijn tweelingzus.”
”We woonden pas twee weken samen op kamers. Toen ik klaar was met eten, wilde ik nog een keer opscheppen. Maar toen knikte ik ineens door mijn been.”
”Ik kon niet meer staan, voelde me licht in mijn hoofd. Ik wilde mezelf vastpakken aan het aanrecht, maar mijn arm deed het niet meer. Die bungelde gewoon langs mijn lijf.”
Op dat moment weet de 24-jarige Anne ten Böhmer direct dat het niet goed zit. Ze denkt dat ze een beroerte heeft en blijft een paar minuten op de grond zitten.
Ze roept haar schoonzusje, die enorm schrikt. Na een paar minuten komt haar spraak terug, maar haar been en arm bleven verdoofd.
Arts vindt het niks
Na een minuut of tien gaat het echter weer fout. Anne voelt zich vreemd, trillerig en kan niet meer normaal praten. Ze belt een ambulance en gaat richting het ziekenhuis.
”Er werden een paar testjes gedaan, maar de arts vond bloed prikken of een scan maken niet nodig. Mij werd voorgehouden dat ik gewoon last had van stress vanwege de verhuizing.”
”Ik ben daarop naar huis gestuurd.” In de daaropvolgende dagen gaat Anne drie keer naar de huisarts, omdat het gewoon niet goed met haar gaat.
Alle drie de keren stuurt ook de huisarts haar weg. Ook hij denkt dat ze niets mankeert en weigert om gedegen onderzoek te doen.
Onacceptabel
Wanneer Anne dan eindelijk wel serieus wordt genomen, is de neuroloog compleet in shock. ”Hij schrok van het feit dat ik niet goed ben onderzocht op de spoedeisende hulp.”
”Hij vond het onacceptabel dat er geen goede scan is gemaakt en bevestigt wat Anne al dacht: ze heeft een beroerte gehad.
Onzichtbare klachten
Het is voor Anne de bevestiging dat ze ‘niet gek’ is en niet overdrijft. Toch is haar zorgeloze leven vanaf dat moment totaal voorbij.
Haar motorische functies werken weer, maar de klachten zijn nu voornamelijk onzichtbaar. Ze kampt met vermoeidheid, terwijl ze ook geheugenproblemen ondervindt.
”Sinds mijn herseninfarct is mijn batterij nooit meer vol genoeg. Ik ben vrijwel chronisch vermoeid”, aldus de verdrietige Anne.
Het gaat zelfs zo ver dat ze altijd een zonnebril of oordopjes meeneemt wanneer ze de deur uit gaat. ”Ik ben gevoelig voor prikkels zoals licht en geluid.”
Hartafwijking
In de afgelopen tijd heeft Anne haar studie weer opgepakt. Ook loopt ze drie dagen per week stage in de kliniek waar ze zelf aan haar herstel heeft gewerkt.
Een aangeboren hartafwijking die nooit eerder is opgemerkt, bleek de oorzaak van de beroerte die Anne heeft getroffen.
