De 26-jarige Henk* (echte naam bij de redactie van De Telegraaf bekend) dient het vreemdelingenlegioen in Oekraïne. Vrijwel direct nadat de oorlog uitbrak in het land meldde hij zich aan. Inmiddels vecht hij al een jaar. Hij verloor meerdere vrienden maar vecht door: ”Ik ben bereid mijn leven te geven voor dit land.”
In een hotel doet hij zijn verhaal. Anoniem wel, want hij wil zijn familie niet in gevaar brengen. ”Mijn naam en foto gaan nu rond in Russische Telegramgroepen. Ze noemen mij een ‘nazi’ en plaatsten privégegevens online. Ik ben niet bang, maar ik wil wel voorzichtig zijn.”
Geen militaire achtergrond
Henk, die zich begin maart 2022 bij het vreemdelingenlegioen aanmeldde, heeft geen militaire achtergrond. In Nederland was hij werkzaam in de wegenbouw en wilde gewoon mensen helpen. Zo dacht hij er ook al eens aan naar Syrië te reizen zodat hij daar Koerden kon helpen in de strijd tegen IS. Toen was hij net 18. Hij wilde echt gaan, maar kreeg te horen dat niemand hem nodig had.
Oekraïne
Wanneer de oorlog uitbreekt in Oekraïne ziet Henk zijn kans schoon. Hij meldt zich direct aan en omdat hij geen ervaring heeft met vechten, wordt hij getraind in Lviv.
”Ik ben absoluut geen fan van wapens”, aldus Henk. ”Maar het grote onrecht dat een soeverein land als Oekraïne wordt aangedaan door Rusland, maakt mij boos. Dit is mijn manier om de burgers van Oekraïne bij te staan en daar horen wapens bij.” Henk heeft zelf een M4-aanvalsgeweer. ”Je weet wat ze doen als je schiet, wat de gevolgen zijn. Dat realiseer ik mij goed.”
Hij zoekt naar woorden. ”Of ik mensen heb neergeschoten?” Henk wil er geen antwoord op geven. ”Ik kan wel heel stoere verhalen vertellen van ‘ik heb zoveel geschoten’. Het kan zijn dat ik meerdere mensen heb neergeschoten. Maar ik denk niet dat het relevant is voor het verhaal.” Resoluut: ”Nee, dat is niet belangrijk. Ik ben hier om de mensen te helpen aan het front, dan hoort dit erbij.”
Gebroken vinger
Henk had gedacht dat hij enkele maanden zou vechten. ”We zijn nu een jaar verder. Ik ben er even tussenuit geweest, omdat ik mijn vinger had gebroken. Ik reisde naar Nederland en kon mijn familie en vrienden omhelzen. Maar ik wist, ik ga weer terug.”
Terwijl zijn dierbaren wachten, is hij gedecideerd: ”Voor hen is het moeilijk. Maar dit is waarin ik geloof. Ik ben bereid mijn leven te geven voor de vrijheid van Oekraïne.”
