Als je ziet dat je kind ernstig ziek wordt, kan het meest rustige en harmonieuze gezin uit elkaar vallen. Wat moet men doen als er niets is dat je kind helpt om zich beter te voelen?
Soms, hoe hard je het ook probeert, hoeveel je ook wenst, het is gewoon niet mogelijk.
Ruth Scully overwoog nooit het idee dat ze op een dag bang zou zijn om haar eigen badkamer binnen te gaan en naar de douchemat te kijken.
Voor de meeste mensen is een douchemat iets dat je niet eens opmerkt; iets dat er gewoon is en af en toe wordt gebruikt. Voor Ruth betekent het echter zoveel meer.
Toen Ruth’s zoon Nolan nog maar drie jaar oud was, begon hij ziek te worden. In het begin leek het niets bijzonders. Maar toen Nolan moeite kreeg met ademhalen terwijl hij sliep, besloot Ruth hem naar het ziekenhuis te brengen.
Nadat hij weerstand tegen antibiotica, zoutspray en stoom had ontwikkeld (om de veronderstelde sinus-infectie die hij had te bestrijden) besloten artsen Nolan’s keelamandelen en opgezwollen neusamandelen te verwijderen. De operatie werd in 2015 uitgevoerd.
Maar toen het weefsel werd onderzocht, bleek dat Nolan leed aan rhabdomyosarcoom, een vorm van kanker die het zachte weefsel van het lichaam aantast.
In slechts één dag was het leven van de familie Scully op zijn kop gezet. Alles begon zich te concentreren rond ziekenhuisbezoeken, chemotherapie en bestralingstherapie.
De familie hoopte op een wonder; dat Nolan tegen alle verwachtingen in zijn kanker zou kunnen winnen.
Altijd dicht bij mama
Terwijl Nolan ziek was, wilde hij nooit meer dan een paar meter van zijn moeder verwijderd zijn. Dus ook niet toen ze douchte of naar de badkamer ging, waar hij gewoon op de douchemat zou liggen en op haar zou wachten.
Op een dag in februari 2017 kwam oncologen die Nolan door zijn strijd hadden geholpen, met nieuws. Nolan zou niet langer hoeven te lijden; de behandelingen waren uitgeput. Ruth begreep toen dat ze niet veel dagen samen meer hadden.
De diepbedroefde moeder vertelde Nolan dat hij niet meer hoefde te vechten. Hij was opgelucht, maar tegelijkertijd bang dat hij zijn moeder zou moeten laten gaan. Ruth besefte toen dat hij zo lang had gevochten als hij voor haar had gedaan.
De familie bereidde zijn spullen voor en maakte zich gereed om naar huis te gaan. Toen het tijd was om te gaan, vertelde Nolan zijn moeder dat hij in het ziekenhuis wilde blijven.
Na 36 uur vroeg Ruth haar stervende baby of het goed was of ze even snel een douche kon nemen.
Toen Ruth enkele minuten later terugkeerde, was Nolan in een diepe slaap gevallen, zijn zuurstofniveau daalde.
Ruth lag naast haar zoon in bed, wetende dat ze niet veel tijd over had met Nolan. Maar toen, in wat zijn moeder beschrijft als een ‘wonder’, werd Nolan wakker, glimlachte naar zijn moeder en zei: “Ik hou van jou, mama”.
Nolan ging toen weer slapen en werd niet meer wakker.
Het beeld van de douchemat zal er altijd één zijn die Ruth pijn doet, maar tegelijkertijd één die haar met liefde vult. Ze zal nooit vergeten hoe Nolan daar lag te wachten op haar.
Ik kan me niet voorstellen welk gevoel van verlies een ouder moet hebben als zijn kind overlijdt. De tranen kwamen toen ik dit schreef en ik denk niet dat ze snel zullen verdwijnen.
Deel alsjeblieft dit verhaal met je vrienden om alle engelen te eren die deze wereld te vroeg hebben verlaten.
